Алексий (Дородницын)

	Алексий
	[[Файл:\|280px\|Алексий]]
	Архиепископ Владимирский и Шуйский; до 24 марта 1916 года — Владимирский и Суздальский
	Архиепископ Владимирский и Шуйский; до 24 марта 1916 года — Владимирский и Суздальский
	Епископ Саратовский и Царицынский
	Епископ Саратовский и Царицынский
	Епископ Чистопольский,; викарий Казанской епархии
	Епископ Чистопольский,; викарий Казанской епархии
	Епископ Сумской,; викарий Харьковской епархии
	Епископ Сумской,; викарий Харьковской епархии
Туганда исем:	Анемподист Яковлевич Дородницын
Туу:	14 ноябрь 1859 ел; Успенка авылы, Славяносербск өязе, Екатеринослав губерниясе, Россия империясе
Үлем:	декабрь, 1919 ел (60 яшь); Новороссийск, Россия
Епископлык хиротониясе:	30 мая 1904

Википедиядә Дородницын фамилияле башка кешеләр турында мәкаләләр дә бар.

Архиепископ Алексий (Анемподист Яковлевич Дородницын; 2 (14) ноябрь 1859 ел, Успенка авылы, Славяносербск өязе, Екатеринослав губерниясе - 1919 елның декабре, Новороссийск) — Рус Православие Чиркәве епископы, Владимир һәм Шуя архиепископы. Рухи язучы һәм дин әһеле.

Биография[үзгәртү | вики-текстны үзгәртү]

Екатеринослав епархиясенең рухани гаиләсендә туган. Екатеринослав теология семинариясен тәмамлаган.

1885 елда ул Мәскәү теология академиясен теология фәннәре кандидаты һәм телдән тестсыз магистр дәрәҗәсен алу хокукы белән тәмамлый.

1886 ел ул Херсон руханилар училищесында укытучы вазыйфасына билгеләнә һәм 1890 елның июненнән Херсонның антиштундист миссионеры була.

1890 елда Мәскәү академиясе Советына дин гыйлеме магистры дәрәҗәсенә ирешү өчен "Бөек Карлның чикәү-закон чыгару эшчәнлеге» темасына иншасын тәкъдим итә.

1891 елда ул Изге Синод тарафыннан теология мастеры дәрәҗәсендә расланган.

1902 елның мартында ул Алексий исеме белән монахлыкка күчә һәм шул ук елны иеромонах итеп билгеләнә; августта ул Ставрополь теология семинариясенең инспекторы итеп тә билгеләнә.

1903 елның сентябрендә ул Литва теология семинариясе ректоры итеп билгеләнә һәм архимандрит дәрәҗәсенә күтәрелә.

1904 елның 30 маенда Харьков соборында Сумы епископы, Харьков епархиясе викары итеп сайлана. Изгеләндерүне Харьков архиепископы Арсений (Брянцев), Тауриданың епископы Николай (Зиоров), Екатеринослав епископы Симеон (Покровский) һәм башкалар башкара. Изгеләүдә Харков өчен беренче тапкыр бәйрәмне күрергә теләгән бик күп кеше катнаша.

1905 елның 18 июленнән Елисаветград епископы, Херсон епархиясе викары.

Шул ук елның 27 августыннан - Чистай епархиясе епископы, Казан епархиясенең беренче викары; 5 сентябрьдә Казан руханилар академиясе ректоры итеп билгеләнә.

1912 елның 17 гыйнварыннан - Саратов һәм Царицын епископы.

Ул "Казан аеклык җәмгыяте" нең мактаулы әгъзасы һәм Россия ассамблеясенең Казан департаменты Советы әгъзасы итеп сайлана. ^[1]

20 июль, 1914 ел - Владимир һәм Суздаль архиепископы (1916 елның 24 мартыннан - Владимир һәм Шуя).

1917 елның язында руханилар һәм епархия динен тотучылар конгрессы епископны "деспотик" хакимиятне бетерүне һәм руханиларга тупас мөгамәләсен туктатуны тәлап итәләр. Изге Синод аны эшеннән азат итәргә һәм епископ сайлаулары игълан итәргә мәҗбүр була.

1917 елның көзендә үз белдеге белән Киев-Печер кәшишханәсендә урнаша,Киев чиркәү хакимиятен яулап алырга һәм Украина автокафел Православие чиркәве дип атарга омтыла. 1917 ел ахырында җитәкчелек итә. 1917 елда Бөтенукраина чиркәү Радасының мактаулы рәисе итеп сайлана^[2]. Изге Синод митрополитны Мәскәүгә чакыра^[3]. Алексей чакырудан баш тарта, барлык тимер юл билетларының 30 гыйнварга кадәр сатылып бетүе турында хәбәр итә. Митрополит Платон билетны 25 декабрьгә алырга чакырса да, ул чакта Алексей үзенең «көчле нерв киеренкелеге» диагнозы турында медицина документын җибәрә^[4]. 1918 елның 7 гыйнварында руханины тыңламау һәм кануннарны бозу өчен эшеннән алына.

Ул 1919 елда Новоросскийда үлә; архиепископ Евлогийның (Георгиевский) хезмәте белән күмелә. Аның истәлекләре буенча: “Епископ Сергиус [Лавров] идарә итә белми торган кеше була. Ул күмү турында бернинди боерык та бирми, мәет өч көн сарайда ята. Мин хөкемдар Сергийга бу турыда сөйләдем һәм миңа күмү хезмәтен ышанып тапшырырга тәкъдим иттем. Ул шатланып ризалашты. Көтү, көтү ... алар әле дә мәрхүмне китермиләр. Ниһаять, ат күренә, аның өстендә зур табут, ат йөртүче табутка утырган; артында ике-өч монах тора. Мин аларны каршы алырга чыктым. Зур табут шулкадәр авыр иде ки, аны хәтта күтәрә алмадылар. Чиркәүдә капкачын ачтылар ... - архиепископ Алексей пычрак, иске подрясникта, эпитрахелийда ята иде. Мин сорыйм: "Кабер кайда?" Зиратның читен куаклар томалаган икән. Озак вакыт кар өстендә йөрдек, карга батып ... Архиепископ Алексейны күмү миңа шөһрәт яратучанлыкның һәм хакимияткә омтылышның бөтен файдасызлыгын күрсәтте."

Хезмәтләре[үзгәртү | вики-текстны үзгәртү]

Церковно-законодательная деятельность Карла Великого. — М., 1891 (магистерская диссертация).
Опыт противоштундистского катехизиса. — Екатеринослав, 1889.
Шалопутская община. — М., 1891; Казань, 1906.
Меры борьбы со штундой // Прибавление к «Церковным ведомостям». — № 49. — 1895. — С. 1763—1769.
Южно-русский необаптизм, известный под именем «штунды». — Ставрополь-Кавказский: Типо-литография Т. М. Тимофеева, 1903.
Прп. Максим Исповедник, как представитель древне-христианской мистики. — 1905.
Византийские церковные мистики XIV века. Препод. Григорий Палама, Николай Кавасила и преп. Григорий Синаит. — Казань: Православный собеседник, 1906.
Материалы для истории религиозно-реалистического движения на юге России во второй половине XIX-го столетия. — Казань: Центр. тип., 1908.
Религиозно-рационалистическое движение на Юге России во второй половине XIX-го столетия / Исслед. еп. Алексия, ректора Казан. духов. акад. - Казань : Центр. тип., 1909.
Слово пред панихидой по П. А. Столыпине. — 1911.
Самовоспитание и его средства. — Саратов, 1913.
Мораль Талмуда. // Голос Церкви. — 1913, декабрь. — С. 48—57.
О возрождении крещением. — Владимир, 1916.

Искәрмәләр[үзгәртү | вики-текстны үзгәртү]

↑ Казанский отдел Русского собрания на сайте «Хронос».
↑ ВСЕУКРАИНСКАЯ ПРАВОСЛАВНАЯ ЦЕРКОВНАЯ РАДА
↑ Соколов А. В. Государство и Православная церковь в России, февраль 1917 — январь 1918 гг. Диссертация на соискание учёной степени доктора исторических наук. — СПб, 2014. — С. 592. Режим доступа: https://disser.spbu.ru/disser/dissertatsii-dopushchennye-k-zashchite-i-svedeniya-o-zashchite/details/12/483.html 2019 елның 28 март көнендә архивланган.
↑ Соколов А. В. Государство и Православная церковь в России, февраль 1917 — январь 1918 гг. Диссертация на соискание учёной степени доктора исторических наук. — СПб, 2014. — С. 592—593. Режим доступа: https://disser.spbu.ru/disser/dissertatsii-dopushchennye-k-zashchite-i-svedeniya-o-zashchite/details/12/483.html 2019 елның 28 март көнендә архивланган.

Әдәбият[үзгәртү | вики-текстны үзгәртү]

Алексей (Дородницын) . Православие энциклопедиясе. М., 2000, Т. Мин, 665-666 б.

Сылтамалар[үзгәртү | вики-текстны үзгәртү]

Алексий (Дородницын) на сайте «Русское Православие»
Алексий (Дородницын) на сайте hrono.ru

[1] Казанский отдел Русского собрания на сайте «Хронос».

[2] ВСЕУКРАИНСКАЯ ПРАВОСЛАВНАЯ ЦЕРКОВНАЯ РАДА

[3] Соколов А. В. Государство и Православная церковь в России, февраль 1917 — январь 1918 гг. Диссертация на соискание учёной степени доктора исторических наук. — СПб, 2014. — С. 592. Режим доступа: https://disser.spbu.ru/disser/dissertatsii-dopushchennye-k-zashchite-i-svedeniya-o-zashchite/details/12/483.html 2019 елның 28 март көнендә архивланган.

[4] Соколов А. В. Государство и Православная церковь в России, февраль 1917 — январь 1918 гг. Диссертация на соискание учёной степени доктора исторических наук. — СПб, 2014. — С. 592—593. Режим доступа: https://disser.spbu.ru/disser/dissertatsii-dopushchennye-k-zashchite-i-svedeniya-o-zashchite/details/12/483.html 2019 елның 28 март көнендә архивланган.

[1]

[2]

[3]

[4]