Владимир Керенский

Җенес	ир-ат
Ватандашлык	Россия империясе
Туу датасы	1868
Туу урыны	Сембер губернасы, Россия империясе
Үлем датасы	1927 елдан иртә түгел
Һөнәр төре	илаһиятче
Эш урыны	Казан Император университеты
Бүләкләр

Википедиядә Керенский фамилияле башка кешеләр турында мәкаләләр дә бар.

Керенский Владимир Александрович (1868, Сембер губернасы — 1927 елдан да иртәрәк түгел) — чиркәү тарихчысы һәм дин белгече, чагыштырмача дин гыйлеме өлкәсендә белгеч; дин гыйлеме докторы, Казан руханилар академиясе һәм Казан университеты профессоры. Александр Керенскийның туган абыйсы.

Биографиясе[үзгәртү | вики-текстны үзгәртү]

Владимир Александрович Керенский рухани гаиләсендә 1868 елның 13 декабрендә Сембер губернасы Карсун өязе Куроедово авылында туа.

Сембер руханилар училищесын (1883), Сембер руханилар семинариясен (1889) һәм Казан руханилар академиясен (1893) дини гыйлем кандидаты дәрәҗәсе белән тәмамлый, профессор стипендиаты. Ул Пенза руханилар семинариясенә рус таркалуын өйрәнү һәм тарих укытучысы итеп җибәрелә, аның китапханәсе белән җитәкчелек итә; Иннокенти мәгърифәтчелек берләшмәсе әгъзасы һәм китапханәчесе була.

1894 елда «Старокатолицизм, его история и внутреннее развитие преимущественно в вероисповедном отношении» әсәре өчен дин гыйлеме магистры дәрәҗәсе ала һәм 1895 елдан Казан руханилар академиясенең тарих һәм көнбатыш диннәрен тикшерү кафедрасында доцент булып эшли; 1896 елда надворный киңәшче чины ала.

1897—1898 елларда Германия һәм Швейцариядә: Берлин, Бонн һәм Бернс университетларында лютеранлык һәм карт католицизмны өйрәнә. Аның 1870 елда беренче Ватикан соборы тарафыннан кабул ителгән папаның гөнаһсызлыгы турындагы догматны кире каккан яңа Көнбатыш христиан хәрәкәтенә карата кызыксынуы шулкадәр зур ки, ул искекатоликларның дүртенче, бишенче һәм алтынчы конгрессында булып, алар турында эчтәлекле отчетлар бастыра.

1902 елдан — экстраординар, 1905 елдан башлап, штаттан тыш ординар һәм, ниһаять, 1908 елдан башлап, Казан руханилар академиясенең тарих һәм көнбатыш телләрен тикшерү кафедрасы буенча штаттан тыш профессор. Бер үк вакытта, 1913 елдан ул Казан югары хатын-кызлар курсларында чиркәү тарихын укыта. 1903 елдан - статский советник.

1904 елда «Школа ричлианского богословия в лютеранстве. Исследование в области новейшей лютеранской догматики» диссертациясе өчен дин гыйлеме докторы дәрәҗәсе ала. 2009 елдан Казан руханилар академиясе идарәсе әгъзасы.

1911 елда чит илгә фәнни максат белән командировкага җибәрелә.

1915 елда Ираида Алексеевна Малининага өйләнә.

1917 елда Бөтенроссия руханилар һәм миряннар съезды делегаты; Казан руханилар академиясеннән сайлану буенча Россия Чиркәвенең Поместье Соборы әгъзасы, V, VI, IX, XII, XIII, XVII, XXIII, XXIII бүлекләр әгъзасы.

1921 елда аның ябылуына кадәр Казан руханилар академиясендә укыта. Бер үк вакытта, 1918 елның апрелендә Казан университетының тарих-фәлсәфә факультеты утырышында ул университетның чиркәү тарихы кафедрасына приват-доцент итеп кабул ителә, аннары университет профессоры була. Чиркәү тарихы кафедрасын бетерү белән бәйле рәвештә, ул 1920 елдан Казан университетының яңа төзелгән диннәр тарихы кафедрасына күчерелә, анда тарих-фәлсәфә факультетында урта гасыр философиясе курсы, шулай ук ике курс укый («Көнбатыш сектантлыкның социалистик идеяләре» һәм «Чиркәү һәм дәүләт»). 1922 елның февралендә Казан университеты профессорлары составыннан чыгарыла.

Казан руханилар академиясен япканда 1921 елның апрелендә Керенский кулга алына һәм шул ук елның октябрендә башкалар арасында шартлы рәвештә төрмәгә ябарга хөкем ителә. 1921 ел ахырында, 20 ноябрьдә оештыру җыелышында катнаша, ә 27 ноябрьдә, Богословский институты Советы утырышында, аның профессор-укытучылар составына керә.

1923 елда яңартылган Казан епархия алды комиссиясе әгъзасы була. Билгеле булганча, 1927 елда ул Статистика идарәсендә хезмәт иткән; алдагы язмышы билгесез.

3 нче (1899) һәм 2 нче (1907) дәрәҗә Изге Станислав, 3 нче (1904) һәм 2 нче (1911) дәрәҗә Изге Анна орденнары белән бүләкләнә.

Библиография[үзгәртү | вики-текстны үзгәртү]

Старокатолицизм, его история и внутреннее развитие, преимущественно в вероисповедном отношении. — Казань, 1894.
Речь пред защитою сочинения «Старокатолицизм…» — Казань, 1894.
Старокатолический епископ Иосиф Губерт Рейнкенс. — Казань, 1896.
Старокатолический вопрос в новейшее время. — Казань, 1897.
К старокатолическому вопросу. — Казань, 1897.
К вопросу о действительности англиканских посвящений. — Казань, 1897.
Старокатолический вопрос в новейшее время // Православный собеседник. — 1897. — № 1-3, 10.
Четвертый интернациональный старокатолический конгресс и его значение в истории старокатолического движения. — Казань, 1898.
На Западе (Очерки культурно-церковной жизни). — Казань, 1899.
Три месяца в центре старокатолицизма (в Бонне и Берне). — Казань, 1899.
Церковное разложение современного лютеранства.
Современное лютеранство в его влиянии на общественную жизнь // Православный собеседник. — 1899. — Ч. 1. — С. 204—230, 443—471.
Пятый интернациональный старокатолический конгресс и современное (внешнее и внутреннее) состояние старокатолицизма. — Харьков, 1902.
Кто виноват? — СПб., 1903.
Школа ричлианского богословия в лютеранстве. — Казань, 1903.
Шестой интернациональный старокатолический конгресс и развитие католицизма в последние годы. (1902—1904). — Казань, 1904.
Как пишет критику профессор П. Светлов. — Казань, 1904.
К старокатолическому вопросу. По поводу ответа А. А. Киреева. — СПб., 1904.
Армия спасения. — Казань, 1905.
Из жизни Запада // Православный собеседник. — 1905. — Ч. 1-2.
Старокатолицизм под защитою о. П. Светлова. — СПб., 1906.
К характеристике «Указателя апологетической литературы». — Казань, 1907.
Мариавиты. — СПб., 1908.
Американская епископальная Церковь. — Казань, 1908.
Реформированные римско-католические семинарии по уставу 1908 г. // Христианское чтение. — 1908. — № 11-12.
Значение последнего — VII Интернационального старокатолического конгресса в связи с обсуждением старокатолического вопроса в Новейшее время // Душеполезное чтение. — 1908. — № 1.
Взгляд протестантского ученого на Русскую Церковь // Вера и разум. — 1909. — № 1-4.
Что разделяло и разделяет восточно-православную и западную старо-католическую Церкви? — Харьков, 1910.
Римско-католический модернизм (его происхождение, сущность и значение). — Харьков, 1911.
Православные духовные академии в прошлом и настоящем. — Харьков, 1911.
К характеристике Американской Епископальной Церкви // Богословский вестник. — 1911. — № 1.
Римская курия в борьбе с Максом Саксонским.
Библиография // Православный собеседник. — 1911. — № 9-10.
Книги символические иностранных вероисповеданий // Православная богословская энциклопедия. Т. 12.
С запада (Очерки западно-церковной жизни). — Казань, 1912.
Литература о св. Константине Великом. — Казань, 1913.
К вопросу о соединении Римско-католической и Православной Церквей. — Казань, 1914.
К выяснению вероисповедных разностей между римско-католической и православной Церквами. — Харьков, 1914.
Богословское образование в Англиканской Церкви. — Казань, 1915.
Протоиерей Алексей Петрович Мальцев. — Казань, 1915.
Пирлинг как защитник папской системы // Вера и разум. — 1915. — № 21.
Богословское образование в Англиканской Церкви // Православный собеседник. — 1915. — № 10.
Конспект лекций по истории христианской церкви с 1054 г. — Казань, 1916.
Митрополит Антоний // Исторический вестник. — 1916. — Т. 144. — № 6.
О материальном обеспечении духовенства // Полтавские епархиальные ведомости. — 1917. — № 12.
Необходимость улучшения материального и юридического положения православного клира в России.
Реформы желательные и необходимые для Русской Православной Церкви.
Необходимость свободы Церкви в государстве // Всероссийский церковно-общественный вестник. — 1917. 13 июня.
По поводу вышенапечатанной «программы», выработанной о. Ст. Спириным // Известия по Казанской епархии. — 1917. — № 13/14.
Духовенство как сословие: его права и привилегии // Известия по Казанской епархии. — 1918. — № 4, 9/10 (Вече. 2003. Вып. 14).
Почему не должно и не может быть отделения Церкви от государства в России // Церковные ведомости. Приб. — 1918. — № 3/4.

Чыганаклар[үзгәртү | вики-текстны үзгәртү]

Керенский, Владимир Александрович // Брокгауз һәм Ефрон энциклопедик сүзлеге: 86 томда (82 том һәм 4 өстәмә). Санкт-Петербург: 1890—1907.

Журавский А. В. Керенский // Православная энциклопедия. — М., 2013. — Т. XXXII : «Катехизис — Киево-Печерская икона „Успение Пресвятой Богородицы“». — С. 487-489. — 752 с. — 33 000 экз. — ISBN 978-5-89572-035-6.
Документы Священного Собора Православной Российской Церкви 1917—1918 годов. Т. 27: Члены и делопроизводители Собора: биобиблиографический словарь / отв. ред. С. В. Чертков. — М.: Изд-во Новоспасского монастыря, 2020. — 664 с. — ISBN 978-5-87389-097-2.
Керенский Владимир Александрович на сайте «Изучение религии в России в XVIII — первой половине XX вв.»
Душеполезное чтение. — 1907. — № 1. — С. 58.
Православная богословская энциклопедия. Т. 9.
Церковный вестник. 1910. № 35. С. 1098—1100.
Известия по Казанской епархии. — 1917. — № 23/24. — С. 270; № 31/32. — С. 505.
Бажанов В. Владимир Керенский. Жизненный путь и академическая карьера // Вече. — 2003. — Вып. 14. — С. 88-89
РГИА. Ф. 796. Оп. 441. Д. 133. Л. 1-14; НАРТ. Ф. 10. Оп. 1. Д. 11479. Л. 43-49 об.; Ф. Р-1337. Оп. 2. Д. 4. Л. 24 об.; Оп. 27. Д. 13. Л. 24-25, 77-79; Д. 15; ГА Ульяновской обл. Ф. 81. Оп. 1. Д. 1006. Л. 17; Ф. 185. Оп. 2. Д. 2.